پیشگیری: 

پیشگیری باید به صورت پیشگیری اولیه باشد. که شامل انجام واکسیناسیون ورعایت موازین بهداشت فردی می باشد.

پیشگیری ثانویه شامل کنترل عفونت و جلوگیری از انتشار بیماری به دیگران است که می تواند به صورت ایزوله کردن افراد مبتلا باشد. واکسیناسیون در ۹۰ درصد موارد پیشگیری کننده است و این وظیفه پزشک تیم است که واکسن مناسب را در زمان مناسب توصیه کند. ورزشکارانی که مسافرت می کنند باید نسبت به بیماریهای آندمیک آ ن ناحیه واکسینه شوند و ایده آل آن است که واکسیناسیون حداقل ۴ ماه قبل از موعد اجرا شود.  

رعایت بهداشت فردی از جمله نوشیدن آب در بطری شخصی، شستن دستها به طور مکرر، عدم استفاده از وسایل شخصی دیگران مثل حوله و صابون، ضد عفونی کردن وسایل با محلول های ضد عفونی کننده و محدود کردن ورزشکارانی که جراحت و زخم باز دارند به زمین ورزش.

قواعد برگشت به بازی:

برگشت ورزشکاران مبتلا به بیماری عفونی به زمین ورزش به فاکتورهای زیادی ارتباط دارد از جمله نظر پزشک، نظر مربی و وضعیت خود ورزشکار.

اولین فاکتور تاثیر فعالیت در سلامت خود ورزشکار می باشد. دومین فاکتور مسئله سرایت بیماری به بقیه است. ورزش ممکن است باعث طولانی شدن بیماری عفونی و بروز عوارض خطرناک آنبیماری گردد. تب باعث مهار تنظیم مایعات و حرارت بدن گردد. همچنین باعث کاهش هماهنگی عضلات و تمرکز و کاهش قدرت عضله در کاهش ظرفیت هوازی گردد. بیماریهای ویروسی باعث تخریب بافتی و عضله و بالانس نیتروژن منی می گردند.  

داروهایی که برای درمان بیماریهای عفونی بکار می روند اثرات قابل توجهی روی ورزشکار دارد مثلا آنتی بیوتیک های خانواده کینولون باعث خطر پارگی تاندون می گردند. مصرف ترکیبات حاوی افدرین منجر به کاهش عملکرد ورزشکار می شود درد و تالم بیماری نیز از عوامل شکست در رقابت می باشد.  

یک قانون قدیمی برای برگشت به رقابت وجود دارد بدین صورتکه اگر ورزشکار علائم عمومی شامل تب و درد عضله و یا علائم زیر گردن مثل سرفه های شدید، استفراغ و اسهال داشته باشد نباید ورزش کند و اگر علائم بالای گردن مثل آبریزش از چشم و بینی و گلو درد داشته باشد باید تست شود یعنی به مدت ۱۰ دقیقه فعالیت در حد متوسط انجام دهد و اگر احساس خوبی داشت می تواند با شدت قابل تحملش ورزش کند.

دکتر هما عابدی فر

نائب رئیس بانوان هیأت پزشکی ورزشی استان تهران