۱.نمونه ای از یک فرد فعال باشید.
والدین فعال، فرزندان فعال به بار می آورند. در صورتی که فرزندان، والدین خود را در حال فعالیت ورزشی و لذت بردن از آن مشاهده کنند، از این حرکت، الگوبرداری کرده و انگیزش ورزشی خود را بیشتر حفظ می کنند. از طرفی دیگر اگر والدین، افرادی باشند که زیاد پای تلویزیون می نشینند ....

۲.به بچه ها اجازه دهید در تعیین زمان فعالیت ورزشی خود، شرکت کنند.
بچه هایی که قبل از آمادگی برای مشارکت ورزشی، مجبوربه اجرای ورزش شده اند، معمولا تجربه ی بدی داشته اند. زمانی که بچه ها اظهار علاقه به ورزش کردن می کنند، والدین باید به آن موضوع، نگاه جدی داشته باشند. با شرکت دادن فرزندان در فرآیند تصمیم گیری، آنها حس میکنند که در نتیجه، تاثیرگذار هستند. این حس بهتری از تعهد را ایجاد می کند؛ به این مفهوم که  من ورزش می کنم، چون دوست دارم آنرا انجام بدهم، نه اینکه مجبورم کردند که آنرا انجام بدهم.

۳. علایق و الویتهای فرزندانتان را در نظر بگیرید.  
اکثربچه ها علاقه های شخصی شان را در سنین کمتر توسعه می دهند. در حالی که پدر، مادرها ترجیح می دهند فرزندشان ورزش کنند،  آنها ممکن است ترجیح دهند که موسیقی بنوازند. والدین باید به فرزندان خود این حق را بدهند تا حوزه تخصصی خود را تشخیص داده و انتخاب کنند. به یاد داشته باشید که ورزش کودکان در مورد این است که بچه ها می توانند چه ورزشهایی انجام دهند و کدامها برای آنها مناسب است، نه اینکه وسیله ای برای خلاصی والدین از دست آنها باشد.

 
۴. از ورزش به عنوان یک پرستار بچه استفاده نکنید.
بعضی از والدین اشتباها باور دارند که مشارکت آنها در ورزش فرزندانشان، صرفا شامل ثبت نام و رساندن بچه ها به محل ورزش و برگرداندن از تمرینات می باشد، اما این فقط بخشی از مشارکت والدین است. والدین نه تنها حق نظارت بر مشارکت فرزندانشان در ورزش را دارند، بلکه در این ارتباط، مسول هم هستند.

 
۵. به جای تاکید بر روی نتیجه و  برنده شدن، بر روی فرآیند لذت بردن تاکید کنید.

تحقیقاتی که  بر روی کودکان ورزشکار انجام شده، نشان می دهد که هدف و انگیزه اصلی برای فعالیت ورزشی، خوش گذراندن است. مطالعات، همچنان نشان داده اند که دلیل اصلی اینکه چرا جوانان ورزش را کنار می گذارند، این است که ورزش دیگر خوش گذرانی نیست و لذتی ندارد. به سادگی بیان شده که بچه ها دوست دارند ورزش را به منظور بازی وخوش گذرانی شخصی انجام دهند و زمانی که خوش گذرانی ناپدید می شود، آنها ورزش را رها می کنند.

۶. به جای مقایسه فرزندتان با دیگران، تاکید روی تلاش او، در جهت پیشبرد مهارتهایش کنید.
رشد و تکامل با سرعت های متفاوتی در کودکان و نوجوانان اتفاق می افتد و این موضوع باید برای آنها واضح شود. این مسئله حائز اهمیت است، کودکانی که یادگیری و پیشرفت مهارتهایشان با تاخیراست، بدانند که این مسئله زودگذر  است. والدینی که تلاش های فرزندشان را تحسین می کنند، می توانند به بچه هایشان کمک کنند تا از پیشرفت خود در طول زمان لذت ببرند. همین دلیل بسیاری از تجربه های ارزشمند در ورزش است؛ حتی برای ورزشکارانی که هیچوقت ستاره نمی شوند نیز یک ارزش محسوب می شود.
 

۷.مربی فرزندتان را ارزیابی کنید.
والدین باید با مربی ها صحبت کنند. به طور منظم به تمرینات  و مسابقات بروند و گاهی اوقات در  جلسه تمرین شرکت کنند. به علاوه آنها باید سوالات زیر را در مورد مربیان از خود بپرسند :
-آیا با ورزشکاران کم سن و سال، با احترام برخورد می کنند؟

-آیا آنها آموزش کافی دیده اند و مربی معتبری محسوب می شوند؟
-آیا به آنها (فرزندان)  فرصت اجرا داده می شود ؟
-آیا آنها (فرزندان)  احساس می کنند که کاری که انجام می دهند، یک فعالیت خوش گذرانی است ؟
آگر نه، ممکن است لازم باشد یک تیم دیگر برای فرزندتان انتخاب کنید.

۹. از طریق فرزندتان، رویاها و آرزوهای خود را عملی نکنید.
همه والدین تا حدودی با فرزند خود تعریف می شوند و بنابراین آنها می خواهند که فرزندانشان به خوبی عمل کنند. اما گاهی اوقات، والدین  توسط فرزندانشان با یک درجه ی افراطی شناخته شده و فرزندشان ادامه زندگی آنها می شوند. والدینی که از طریق فرزندانشان "برنده" یا "بازنده" هستند، سندروم والدین ناکام را تجربه می کنند که فشارهای شدیدی به کودکان وارد می کند. در مواردی که والدین آرزوهای تخقق نیافته خود را در فرزندانشان می بینند، ورزشکار باید پیشرفت کند، در غیر این صورت، هویت  والدین تهدید می شود. برای جلوگیری ازاین مسئله، ارزش و هویت خود را با توجه به اینکه فرزندتان چقدر خوب است، مشخص نکنید.

۱۰. به بچه ها فرصتی برای موفقیتهای زودهنگام بدهید.
تجارب یادگیری به درستی، ساختار یافته طراحی شده اند تا میزان موفقیت اولیه را تضمین کنند و زمانی که بچه ها مهارت های ورزشی اشان را به درستی اجرا می کنند، مقدار زیادی از تحسین کلامی داده شود یا تقویت به صورت غیر کلامی مانند یک لبخند، یک نوازش بر روی شانه شان یا کف زدن . به عبارت دیگر زمانی که ورزشکار کم سن و سال، عملکرد درستی انجام داد، متوجه آن باشید. علاوه بر این تلاش و موفقیت آنها را تقویت کنید و به روی آنها بیاورید. به یاد داشته باشید بچه ها چه نشان بدهند و چه نشان ندهند، نکات مثبتی که به آنها می گویید، به آنها برچسب زده می شود.

 ۱۱. ابتدا به ایمنی فکر کنید .
همه ی افرادی که در ورزش کودکان و نوجوانان، به طور مداوم فعالیت می کنند باید به دنبال راه های عملی برای به حداقل رساندن آسیب باشند. اینجا چند نکته ی ایمنی ذکر شده است:
-فرد یک چکاپ پزشکی داشته باشد که بتواند مشکلات پزشکی را سریع شناسایی کند و از موارد جدید جلوگیری کند.
-قبل از شروع ورزش در شرایط جسمی مناسب باشد.
-قوانین ورزش و اهمیت رعایت آنها را بیاموزید.
- برای فعالیت، لباس مناسب پوشیده شود.
-تمام تجهیزات حفاظتی لازم را داشته باشید و از این که اندازه و مناسب فرزند شما هستند، اطمینان کسب کنید. 
-اطمینان حاصل کنید که امکانات و زمین های بازی ایمن هستند.
-گرم کردن قبل از تمرین و سرد کردن بعد از آن فراموش نشود.

 
۱۲. نسبت به علائم درد و آسیب هشیارباشید.

معمولا کودکان نمی گویند که درد دارند، چون باور دارند که مربیان و والدینشان ناراحت می شوند. در نتیجه بزرگسالان باید علائم عمومی آسیب در ورزش را بدانند. اینکه آسیب، زود تشخیص داده شود مهم است. در اولین نشانه های درد، ورزشکار را از بازی بیرون آورده و درد را بررسی کنید،  به علاوه ورزشکار آسیب دیده نباید به بازی برگردد تا علائم آسیب به طور کامل ناپدید گردد. ادامه دادن به ورزش می تواند آسیب را بدتر کند و خطر وقوع آسیب دیگری را افزایش می دهد.

۱۳.آسان بگیرید و تفریح کنید.
سرپرستان ورزش کودکان و نوجوانان بر این باورند که یکی از اهداف مهم برای بچه ها خوش گذراندن است، اما ورزشکاران نباید تنها منافع خوشگذرانی ورزش را در نظر بگیرند. بلکه بزرگسالان، والدین، مربیان، مدیران و سرپرستان هم باید از مشارکت خود بهره مند شوند. خوش گذرانی یک عامل مسری است که ورزش کودک و نوجوان را تبدیل به یک اولویت در حال توسعه برای همگان می کند.

تهیه و تنظیم:  الهه زمانی، دکتر افسانه صنعت کاران

کمیته روانشناسی هیات پزشکی ورزشی استان البرز