پرسه زدن در یک جنگل آرام، نشستن در کنار آتش، دراز کشیدن در ساحل زیر گرمای آفتاب در حالی که نسیمی خنک می وزد و موج ها به طور ریتمیک به ساحل می خورند. در واقع آنها می توانند هر جایی که احساس آرامش می کنند بروند. چیزی که حائز اهمیت است تصویر سازی مکانی است که آنها به طور عمیق آنجا را آرامش بخش می دانند.

تصویر سازی آرام سازی، بر اساس ایده ای ساده است که می گوید اگر نمی توانید محیطی را که باعث بروز استرس در شما می شود تغییر دهید، می توانید آن محیط را در ذهن تان تغییر دهید. این توانایی یکی از ویژگی های با شکوه ذهن انسان است؛ با این حال به ندرت از آن استفاده می شود.

ورزشکاران می توانند برای شروع آرام سازی عمیق به محلی فکر کنند که همیشه احساس راحتی می کنند. ورزشکاران باید خودشان را در محل مورد نظرشان تا حد امکان به طور شفاف تصور کنند – صداها را بشنوند، هوا را بو بکشند، شن های ساحل را حس کنند، و از تمام حواسشان برای به تصویر کشیدن آن محل استفاده کنند. هر چه بیشتر حس کنند در آن محیط هستند، بیشتر آرام می شوند. آنها باید به طور منظم تصویر سازی این محل را تمرین کنند تا زمانی که بتوانند آن را در چشم ذهنشان به سرعت به وجود آورده و آرام سازی مربوطه را احساس کنند.

منابع :

روانشناسی ورزشی برای مربیان ( 1394 ):  تالیف دیمون برتون، ترجمه: حسن غرایاق زندی و همکاران. تهران: نشر علم و حرکت.

نرگس سادات احدی، کارشناس کمیته روانشناسی و دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی ورزش