سرطان در حقیقت مجموعه‌ای از صدها بیماری با این خاصیت مشترک است.

گاهی درمان سرطان علاوه بر جراحی نیازمند شیمی درمانی یا رادیوتراپی است که این امر باعث ایجاد آسیب به سایر سلول‌های طبیعی بدن و لذا به وجود آمدن علایمی مانند تشنگی زود رس با کمترین فعالیت بدنی، شکستگی‌های استخوانی، آسیب قلبی یا ریویی، کم خونی، کاهش آب بدن، اختلالات الکترولیتی، آسیب اعصاب محیطی، آسیب عضلانی، عفونت‌ها، پلاکت پایین و... و. می‌شوند.

در این میان هدف از فعالیت ورزشی در بیمار مبتلا به سرطان افزایش فعالیت سیستم ایمنی، مهار یا حداقل رساندن تحلیل توده عضلانی و مبارزه با اثرات منفی و مخرب سرطان و شیمی درمانی است.

برگشت به سطح عملکرد پیش از بیماری، هدف اصلی در دوران خاموشی بیماری است، در حالی که در بیماران تحت درمان، هدف از انجام ورزش، حفظ استقامت و قدرت کافی برای انجام فعالیت‌های روزمره زندگی است.

اکثر فایده‌های ورزشی در این بیماران به حفظ سیستم عضلانی اسکلتی و تقویت روانی خلاصه می‌شود،  شدت فعالیت در این بیماران در حدود ۴۰ تا ۶۵ درصد است حداکثر ضربان قلب بوده که وابسته به میزان تحمل فرد برای انجام فعالیت است، زمان و تناوب در ورزش نیز بر اساس وضع بالینی بیمار تعیین می شود.

عوامل دخیل  نیز شامل خستگی، بی حالی، تهوع، ضعف عضلانی، کرخت شدن اندام‌هاست.

نوع ورزش می تواند از تمرین هوازی مانند دوچرخه یا تردمیل و یا تمرین با وزنه متغیر باشد که در تمرین با وزنه، شروع شده، از وزنه‌های کم الزامی است.  

دکتر سودابه وحدت/ رییس هیات پزشکی ورزشی استان بوشهر