این واژه شامل همه مشکلات ناشی از قرار گرفتن در معرض ارتفاع اعم از بیماری حاد، ادم ریوی و ادم مغزی ناشی از ارتفاع است.
عموما" این مشکلات در ارتفاعات بالای ۳۰۰۰ متر بروز میکند، علائم فرد از موارد خفیفی چون، سردرد، تهوع، استفراغ، گیجی، خستگی و بیخوابی، قطع و وصل تنفس، عدم تشخیص صحیح، خواب های آشفته تا تظاهرات کشنده، ادم ریویی و مغزی متغیر است.
آنچه که در این بین به فرد کوهنورد کمک میکند تا عوارض ناشی از بیماری ارتفاع و حتی مرگ و میر را کاهش دهد، توجه به: (۱) موارد بحرانی در برنامه صعود (۲) بررسی پزشکی و موارد مرتبط با بیماری ارتفاع (۳) رعایت موارد پیشگیری از بروز است.
در برنامه صعود، سرعت صعود، عاملی مهمی برای پیش بینی بیماری حاد کوهستان است، در صعودهایی که به آهستگی صورت میپذیرد، هم هوایی یا عادت به آب و هوای کوهستان اتفاق میافتد، لذا توجه به ارتفاع بیتوته و دستورالعملهای آن، کمک شایانی خواهد کرد.
کوهپیمایانی که برنامه فشردهتری دارند و حتی با بروز علائم به صعود، ادامه میدهند، در هشتاد درصد موارد، نیاز به اورژانس پزشکی داشتهاند.
توجه به سابقه قبلی صعودها و ابتلاء قبلی به بیماری ارتفاع باعث میشود که افرادی که مشکوک به ابتلاء هستند ضمن رعایت برنامه آهسته، پیشگیری دارویی را نیز انجام دهند.
مطالعات انجام شده تاکنون تفاوت جنسیت در بروز بیماری حاد کوهستان را به عنوان، عامل خطرزا معرفی نکرده اند اما کوهنوردان مسنترایمنی کمتری در برابر بیماری حاد کوهستان دارند.
همچنین اطلاع قبلی به آسم عامل خطر زا برای بیماری ارتفاع محسوب نمیشود.
درخانمهای کوهنورد که قرصهای ضد بارداری خوراکی مصرف میکنند، اثری از تغییر سطح قرصها دیده نمیشود، مگر اینکه بیمارهای دیگری به طور همزمان اتفاق افتد، که مصرف سایر داروها روی این فرص ها تاثیر گذارد.
از لحاظ تئوری، مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی خطر لخته شدن خون (ترومبوز) را در ارتفاعات به خصوص وقتی با دهیدراتاسیون، پلی سیتمی واستاز همراه باشد افزایش میدهد، ولی تاکنون گزارش حقیقی موثقی دراین باره ارائه نشده است.
دکتر سودابه وحدت/ رییس هیات پزشکی ورزشی استان بوشهر
ارسال نظر