موضوع کسب تعادل درست هنگام استراحت و ورزش در رابطه با کنترل مامل آرتریت چالش برانگیز است و اطلاعات دقیقی درباره آن وجود ندارد. باور مرسوم حاکی از این است که افراد دارای آماس مفصلی (آرتریت) باید از انجام فعالیت شدید بدنی خودداری کند اما در واقع ورزش منظم تخریب مفصلی را کاهش میدهد و کارکرد مفصلی را بدون تشدید نشانه ها بهبود می بخشد.

                                                                                                                                                                  انواع آرتریت مراحل بیماری و اختلالات وابسته

تاثیر تمرینات ورزشی

افراد با هر یک از بیماریهای التهاب مفصلی و یا تخریبی مفصلی قادرند در تمرینات منظم و متعادل و ملایم در جهت افزایش سطوح قلبی و عروقی، هماهنگی عصبی عضلانی، انعطاف پذیری و سطوح عمومی سلامت شرکت کنند. پیشرفت و توسعه ظرفیت هوازی، قدرت و استقامت و انعطاف پذیری، سبب پیشرفت عملکرد، کاهش تورم مفصل، درد مفصلی و افزایش اجتماعی شدن و فعالیتهای بدنی در زندگی روزمره و کم شدن افسردگی و اضطراب می شود. خصوصیت ویژه بیماری درگیری مفصل باید در طول تجویز تمرین مدنظر باشد. فوری ترین سود تمرینات در جامعه مورد نظر کاهش تاثیر عدم فعالیت است. کاهش انعطاف پذیری، آتروفی عضلانی، ضعف و پوکی استخوان، افزایش آستانه درد و افسردگی و خستگی که مشکلات معمول  در هر 2 بیماری التهابی و تخریبی مفصلی هستند پاسخ مناسبی به برنامه های تمرینی ملایم و به تدریج پیش رونده میدهند. بهبود درد و عملکرد به طور ابتی در آزمایشات درمانی کنترل شه مشاهده شده است. عامل بالقوه ای که تاثیر درمانی در موقعیتهای ورزشی در روند بیماری دارد هنوز مشخص نشده است .

ملاحظات ویژه برای تستهای ورزشی

• درد یا تورم ممکن است اجرا را کاهش دهد
• تمرینات سخت و شدید و با تکرار بالا در مفاصل غیر ثابت و ناپایدار نباید اجرا شوند
• بعضی از بیماریهای مفصلی، سیستم قلبی عروقی را تحت تاقیر قرار میدهد که ممکن است باعث کاهش اجرا شود. درگیری ستون فقرات ممکن است باعث درد ریشه های عصب شود.
• تمرینات صبحگاهی باید در بیماران RA به خاطر خشکی صبحگاهی اجتناب شود.
• تغیرات سرعت باید در دسترس باشند( برنامه و پروتکل آن)

پیشنهادات برای برنامه ورزشی

• مهمترین تاثیر برنامه های ورزشی در بیماریهای مفصلی نیاز برای حمایت مفصل است .
• انتخاب فعالیتهایی با شدت پائین و تمرینات عملکردی برای افزایش قدرت مناسب است .
• بالا رفتن از پله، ورزشهای برخوردی و فعالیتهایی که نیاز به ایستادن روی یک پا با فعالیتهایی که با ایستادن و رفتن همراه است (استارت و استپ) باید اجتناب شود. در افراد با درگیری ران و زانو، قبل از افزایش شدت تمرین، عضلات باید منطبق با فعالیت باشند.
• گنجاندن تمرینات انعطاف پذیری کلید اجزا تمرین است .
• کشش بیش از حد و جنبش پذیری و قابلیت حرکت بیش از حد باید اجتناب شود.
• اگر درد و تورم ظاهر شدند یا ماندند، فشار روی مفصل باید کاهش یابد (کاهش مدت تمرین و شدت تمرین: تمرین در استخر، دوچرخه سواری و پارو زدن) کفش ها و کفی هایی برای جذب و تضعیف شوک در طول فعالیتهای همراه با تحمل وزن انتخاب شود همچنین برنامه های تمرینی باید با یک حالت ویژه پیشرونده در شدت و مدت طراحی شوند:
• استفاده از شدت پائین و مدت کم در طول مراحل اولیه تمرین به دلیل هزینه انرژی بالایی که تمرینات پر شدت میتوانند داشته باشند.
• در صورت لزوم تمرینات ورزشی در طول روز در چند مرحله برنامه ریزی شود
• به مدلهای تمرینی متناوب و متفاوت و اینتروال برای تغییر در حالت سطح بیماری توصیه می شود
• برای تشویق مدیریت فردی در انجام گام به گام فعالیتها اهداف را زمان بندی کنید
• انتخاب یک تمرین اختصاصی و منتسب یا هدف مناسب و پیشنهاد و توصیه هایی که فرد نتواند از شدت و مدت و تکرار تمرین تجاوز کند
• تشویق به تمرین  یک جزئی از فعالیتهای معمولی بوده که قسمتی از مدیریت فردی است
• کشش و گرم کردن باید روزانه انجام شود حتی در روزهایی که بیماری اوج گرفته و فعالیت شدید نامطلوب است
• استفاده از فعالیتهای هوازی که (همراه است با شیوه های تمرین (تحمل وزن، تحمل جزیی وزن، بدون تحمل وزن) شرایطی را فراهم می آورد که علائم مفصلی را برطرف کرده و تغییری در بهبود فعالیت بیمار ایجاد می کند.
• توصیه می شود که افراد برنامه معمولی قدرتی داشته باشند.
• اجتناب از فعالیتهایی که باعث افزایش درد مفصلی می شود
• بعضی تمرینات بعد از تمرینات اصلی که ممکن است برای بافت نرم ناراحتی ایجاد کند انتظار می رود که اجرا شوند

حسین تیموری زمانه/مسئول حرکات اصلاحی /هیات پزشکی ورزشی استان خوزستان