شاید کمتر کسی فکر می کرد در چنین شرایطی سردار رشید ایران، حاج قاسم، توسط دشمن دیرین مستقیما به شهادت برسد و این گونه دل ملتی را به درد آورد؛ اما چنین عاقبتی کمترین اجر مردان خداست…

 چیزی که بیش از شهادت او مورد توجه قرار می گیرد، شاید نوع نگاه او به زندگی و تحولات مختلف است. راز امثال سردار سلیمانی و یاران و هم رزمانش که آنها هم در دفاع مقدس جانفشانی ها کردند و سال ها از این آب و خاک مقدس حراست نمودند و چنین عمیق و شگرف بر جان ملت نشستند، واقعا چه بود؟

 راز جاودانگی حاج قاسم در استواری و اخلاص بود؛ راهی که پیمودن آن برای هر کسی آسان نیست. عیار این اخلاص را در ذره ذره وجودش و مشی و رفتارش می شد فهمید و درک کرد. به نقطه ای رسیده بود که غیر از خدا نمی دید و غیر از خدا نمی شنید و غیر از خدا نمی گفت. مرزهای کمال را به سرعت طی کرد و از دیگران سبقت گرفت. کسی که از خدا دم می زد، دیگر چیزی برای خود نمی خواست. فقط به دنبال راه خدا بود و از هیچ تلاشی برای رسیدن به حق دریغ نمی کرد. پس مانند مولای خویش اباعبدالله(ع) جاودانه شد.

چراغ راهی که او برافروخت برای نسل ها و سال ها همچنان روشنگر پیمانی است که فقط مردان با اخلاص و به دور از هر شائبه ای با خدای خویش می بندند. شاید یکی از مهم ترین آثار این شهادت، فرهنگ سلیمانی است. سلیمانی بار دیگر در بحبوحه کینه ها و خودپرستی ها و دنیاطلبی و سودجویی ها  شیطانی به همه یاد داد که ما دین خویش را ادا نکرده ایم. او با خون خویش اثبات کرد که همچنان یار مظلومان است و طلبی از انقلاب و سال های دفاع مقدس ندارد.

قاسم با انفاس و اذکار قدسی خویش یادآور روزهای روشنی شد که مردم صرفا برای معنویت می خروشیدند و کسی به فکر جایگاه و مقام، یا ثروت و زراندوزی نبود. این میراث گرانبهایی بود که فرزند پاک میهن بر جای گذاشت و بر یکایک ماست که در حفظ و بارور کردن چنین فرهنگی از پای ننشینیم و دریغ نکنیم.

 فرهنگ سلیمانی برای ملتی که عاشق قاسم سلیمانی بود بهترین دستاورد است.

 یادش گرامی و راهش پر رهرو.

 دکتر مهرزاد خلیلیان

١٥ دی ماه ۹۸