Ø      بدن برای دفع سموم آب را از دست می دهد که می تواند به کم آبی(دهیدراسیون) منجر شود که خطری برای ورزشکاران است.از آن جهت کم بازده است که استفاده از پروتئین به منظور تأمین انرژی با نقش اولیه پروتئین یعنی رشد،نگهداری و ترمیم بدن سازگار نیست.

Ø      از آنجا که بدن ورزشکاران بیشتر در معرض آسیب و جراحت می باشد،نیاز ورزشکار به پروتئین اندکی بیشتر از یک فرد غیر ورزشکار است.در صورتی که ورزشکار به برنامه های پرورش اندام و افزایش حجم عضله می پردازد،نیاز به پروتئین بیشتری دارد.برای ورزشکاران استقامتی پروتئین نقش یک باک سوختی ذخیره و به عنوان پشتیبانی کربوهیدراتها سوخت اصلی را ایفا می کند.

Ø      اما باید توجه شود که نهایت توصیه برای یک ورزشکار قدرتی در حال رشد حدود 2 گرم پروتئین به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن مصرف کند.استفاده از یک رژیم متعادل نیاز پروتئینی ورزشکار را تأمین میکند و نیازی به مکمل های پروتئینی وجود ندارد.مصرف زیاد پروتئین میتواند با افزایش ازت،اوره و آمونیوم موجب ضعف شدید گردد.

Ø      در ورزشکارانی که فراورده های گوشتی و لبنی را مصرف نمی کنند یا رژیم های خاص گیاهخواری دارند ممکن است نیاز به پروتئین تأمین نشود.

Ø      به هر حال همیشه باید این   نکته  را مد نظر قرار داد که رشد عضلانی با خوردن غذاهای پر پروتئین افزایش نمی یابد بلکه ورزش است که باعث بزرگی عضلات میگردد. از این رو لازم است تا ورزشکاران در رژیم غذایی خود توجه ویژه ای به مصرف پروتئینها داشته باشند و سعی بر آن داشته باشند تا نیازهای پروتیئنی بدن خود را از مواد غذایی تامین نمایند و از گرایش بی رویه به سمت مصرف مکمل های پروتئینی به شدت بپرهیزند.

Ø      روح اله عیوضی – مسئول کمیته تغذیه هیآت پزشکی ورزشی استان یزد