ویژگی های مکمل های غذایی – ورزشی :

با هدف بهبود تغذیه ورزشی طراحی شده باشد.

دارای مقادیر کافی از مواد مغذی بوده و با نیازهای غذایی ویژه ورزشکار متناسب باشد.

منبع خوبی برای تکمیل ذخایر مهم بدن باشد.

تهیه و مصرف آن ساده باشد.

قابل حمل و دارای بسته بندی مناسب باشد.

عوارض گوارشی آن اندک یا قابل چشم پوشی باشد.

باعث بهبود عملکرد ورزشی شود.

طبقه بندی مکمل های غذایی – ورزشی:

:Aگروه

منابع مفید و مناسب انرژی و مواد مغذی در رژیم غذایی ورزشکار هستند. منابع علمی استفاده از آنها را سودمند میدانند.

1-     کافئین (مهم­ترین)

2-     شکلات های ورزشی (sport bar )

3-     نوشابه های ورزشی

4-     ژل های ورزشی

گروه B :

این گروه تا حدی مقبولیت علمی دارند. فواید احتمالی آنها در کارآیی ورزشی دیده شده است.

1-     ویتامین E (آنتی اکسیدان)

2-     هیدروکسی متیل بوتیرات (HMB )

3-     کارنیتین

گروه C :

علیرغم محبوبیت و رواج گسترده، ثابت نشده که این مکمل ها بهبود مؤثری در کارآیی ورزشی ایجاد کنند. در واقع در پاره ای موارد حتی اثرات مضر آنها بر روی کارآیی نیز به اثبات رسیده است.

1-     کوآنزیم Q₁₀

2-     جینسنگ

گروه D :

این مکمل­ ها غیر مجاز هستند یا در معرض خطر بالای آلودگی یا موادی هستند که به تست دارویی مثبت منتهی می شوند.

1-     محرک ها (افدرین) و 2- پرو هورمون ها و افزاینده های هورمونی : دهیدرواپی آندرسترون (DHEA )