مشارکت در فعالیت‌های ورزشی به فرد کمک می‌کند تصویر مثبت‌تری از توانایی‌های خود به دست آورد و بدنش را کارآمدتر و نیرومندتر ببیند. پیشرفت‌های تدریجی، مانند یادگیری یک مهارت جدید یا افزایش انعطاف و قدرت بدنی، احساس «می‌توانم» را تقویت کرده و به ارتقای اعتمادبه‌نفس و خودباوری منجر می‌شود.

ورزش همچنین زمینه‌ساز ارتباطات اجتماعی سالم است و به شکل‌گیری دوستی‌ها، دریافت حمایت و تجربه همکاری گروهی کمک می‌کند؛ عواملی که نقش مهمی در افزایش احساس ارزشمندی و تعلق اجتماعی دارند. از سوی دیگر، فعالیت‌ ورزشی با کاهش اضطراب و افسردگی و بهبود خلق، به افزایش انگیزه و امید در افراد کمک می‌کند.

این فعالیت‌ها موجب تقویت استقلال، خوداتکایی و توان فرد در غلبه بر محدودیت‌ها می‌شود و عملکرد روزمره او را بهبود می‌بخشد. در نهایت، ورزش به شکل‌گیری هویتی مثبت‌تر کمک می‌کند؛ به‌گونه‌ای که فرد دیگر صرفاً به عنوان «فرد دارای معلولیت» دیده نمی‌شود، بلکه به‌عنوان ورزشکار، تلاشگر و الگویی انگیزه‌بخش شناخته می‌شود.

مجموعه این عوامل نشان می‌دهد توسعه و حمایت از برنامه‌های ورزشی مناسب‌سازی‌شده می‌تواند نقش مهمی در افزایش اعتمادبه‌نفس، بهبود کیفیت زندگی و ارتقای سلامت روان افراد دارای معلولیت داشته باشد.

گلناز وطن‌خواه

دکترای روان‌شناسی