شایع ترین آسیب های ژیمناستیک
از آنجا که بخش فوقانی بدن به عنوان یک مفصل حامل وزن در ژیمناستیک به کار می رود،آسیب به کتف،آرنج و مچ متعارف تر بوده وممکن است شامل این موارد باشد: ضایعه لب پایینی،قدامی-پشتی(SLAP)درکتف ،در رفتگی آرنج و پیچ خوردگی مچ.
مهمترین آسیب های ژیمناستیک به بخش تحتانی بدن شامل نواحی زانو وقوزک پا می شود. آسیب های بخش انتهایی پایینی معمولا از فعالیت های فرود و پرش نهایی ناشی شده و شامل این موارد است: آسیب به لیگامنت صلیبی قدامی(ACL )،آسیب به زردپی آشیل وآسیب های تحتانی پشت.
درمان آسیب ها
-چاک خوردن لب پایینی که گاهی به آن چاک خوردن SLAPنیز میگویند. ممکن است درهر کدام از تمرینات ژیمناستیک رخ دهد.این آسیب با درد شروع می شود و پس از مدتی از بین می رود اما با بازگشت به ورزش مجددا آغازمی گردد.انجام ام آرای می تواند به تشخیص قطعی کمک کند.
-در ژیمناستیک مچ در معرض نیروهایی است که از دو برابر وزن بدن نیز فراتر می رود. اولین گام در درمان درد مچ کاهش حجم تمرینات ورزشکار،برطرف کردن علایم وشرکت تنها در تمرینات سبک است. پس از این آسیب ژیمناست باید از فشار اضافی به مفصل مچ برای شش ماه خودداری کند. اگر ژیمناست در فعالیت های ژیمناستیک روزمره نیز درد را احساس می کند،استفاده از مچ بند یا آتل برای بی حرکت کردن موقتی مچ مفید خواهد بود.
-آسیب های لیگامنت صلیبی قدامی ممکن است به هنگام فرود کوتاه ژیمناست یا به هنگام چرخش زمینی یا پرش از روی خرک رخ دهد. یک صدای ضربه ممکن است شنیده شده و بدنبال آن پس از چند ساعت شاهد ورم زانو هستیم. معمولا از ام آر ای برای تایید آسیب لیگامنت صلبیی قدامی استفاده می شود. همانند سایر ورزشها، بازتوانی وبهبود این لیگامنت برای ژیمناستی که میخواهد به طور کامل به ورزش باز گردد،توصیه می شود.
-ژیمناست ها ممکن است از آسیب های مختلف در ناحیه زردپی آشیل،که درست درپشت پاشنه پا قرار دارد،رنج ببرد و در اثر فشار متوالی ناشی از فشار پرش وفرود آمدن ایجاد می شود. ورم آشیل منجر به درد ساق پا شده که با پرش وفرود بدتر نیز می شود. درمان در مرحله اولیه باید شامل تابش ماوراءصوت حرکات کششی،اصلاح فعالیت ها وتمرینات عضلات ساق پا باشد. بی حرکت کردن ساق پا برای سه الی ده هفته درموارد شدید موثر است.
-آسیب به پا وقوزک پا در ژیمناستیک بیشتر اتفاق می افتد.آسیب های شدید معمولا به صورت پیچ خوردگی است که به حالت خفیف یا شدید مشاهده می شود.ورم،خونمردگی وسوزش روی استخوان از علائم آسیب های شدیدتراست وبازگشت به تمرین بعد از یک آسیب خفیف درصورت عدم وجود درد یک هفته طول می کشد که در آن نباید فعالیت های فشار وزنی انجام شود. محافظت با مچ بند یا آتل می تواند به بهبود یاکاهش ریسک جراحت کمک کند. درد مزمن قوزک پا یا آسیب های شدید مداوم می تواند نگران کننده بوده ونیازمند بررسی قبل از ادامه تمرینات باشد.
-علت درد بخش تحتانی کمر می تواندکشیدگی عضله،کشیدگی لیگامنت،شکستگی ویا تغییر شکل دیسک باشد. معمولا درد در کمر با فعالیت بدتر می شود بخصوص با حرکات کششی مثل طاق زدن به پشت کتف ها. درد در قسمت تحتانی کمر به علت کشیدگی عضله یا لیگامنت است. معمولا با استراحت وتمرینات فیزیوتراپی درد کمر بهتر می شود. کمر درد مزمن امری کم سابقه بوده و نباید نادیده گرفته شود. ام آر ای یا اسکن استخوان برای تعیین آسیب های جدی تر موثر است.
چگونه می توان از آسیب جلوگیری کرد؟
بسیاری از آسیب های ژیمناستیک را می توان با پیروی از دستورالعمل های آموزشی مناسب،با کمک گرفتن از تجهیزات ایمنی وراهنمایی های زیر پیشگیری کرد:
پوشیدن تجهیزات ایمنی کامل مورد نیاز به هنگام رقابت یاتمرین:تجهیزات ویژه،ممکن است شامل:محافظ مچ دست،بند کفش،ساق بند یاساعد بند وضربه گیر باشد.
-به هنگام درد ورزش نکنید
-اگر صدمه دیده اید،دستورالعمل های پزشک خود را به طور کامل مطالعه ودنبال کنید.
-تجهیزات را بازرسی کنید تا از قرار داشتن آنها در وضعیتی مناسب اطمینان حاصل کنید از جمله کفپوش های ضربه گیر،تشک های ایمنی زیر هر دستگاه وابزار های ایمنی مربوط به آموزش حرکات دشوار.
- تاکید به تمرکز، دقت وهدف گیری به هنگام آموزش مهارت های جدید .
- گرم کردن عضلات با ورزش های سبک هوازی مثل پرش روی تخته یا دویدن در جا،قبل ازآموزش یا فعالیت های جدید.
منبع:
مترجم: فرزانه صادقیان-کارشناس ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی