ورزشکاران بین دو نیمه از لحاظ جسمانی و روانی به استراحت نیاز دارند و حتی بعضی از آنها در این تایم نیاز دارند که تنها باشند که مربیان باید به این نکته توجه ویژه داشته باشند. البته هر ورزشکاری از این لحاظ منحصر به فرد است و نمی توان یک روش را به همه تعمیم داد.
توجه به نیازهای روانی آنان نیز آنها را برای فعالیت بعد از استراحت و شروع بازی خوب آماده می کند.
قطعا در بین دونیمه مربی بر اساس مشاهده خود تکنیک های زیادی را برای گفتن به ورزشکاران دارد، اما متاسفانه بیشتر این اطلاعات بخاطر خستگی و توانایی محدود آنها از دست می رود.
با توجه به اینکه چهار کانال ارتباطی جنبشی، لمسی، سمعی و بصری داریم بهتر است مربی فقط به بیان یکی دو نکته اصلی اشاره کند، تلاش کند که از همه موارد با توجه به شناختی که از ورزشکاران خود دارد استفاده نماید و به جای جملات سرزنشی از جملات انگیزشی استفاده کند و از لحاظ روانی آنها را برای نیمه دوم آماده کند.
در ایران به نیمه دوم، نیمه مربیان می گویند اما جای بکارگیری نکات علمی و روانی با توجه به استرس بالا در این فضا خالی است و غالبا سرزنش و تحقیر از جمله مواردی است که دیده می شود. آمادگی روانی جهت مدیریت هیجانات منفی هم در ورزشکاران و هم در مربیان می تواند موجب کاهش فضای منفی بین دو نیمه باشد. بنظر شما به عنوان یک مربی اثرگذارترین برخوردها چگونه می تواند باشد؟
__________________________________________________________________________________
تهیه و تنظیم: دکتر مژگان سعیدی/ مسئول کمیته روانشناسی ورزشی هیات پزشکی ورزشی استان کرمانشاه