باوجودپیشرفتهایی که در تشخیص بیماریها و درمان آنها به وجود می آید،جنبه تجربی نحوه مواجه شدن با آسیب دیدگی ها ،همچنان اعتبار خود را حفظ کرده است.اگرچه شکستگی ناشی از فشار یا کشیدگی عضلات جنبه جسمانی دارد،ولی ورزشکار را از لحاظ روانی نیز تحت تاثیر قرار می دهد.ممکن است پزشک نوعی درمان برای عضو آسیب دیده تجویز کند ولی برطرف کردن سایر نیازهای ورزشکار برعهده مربی است.
این مهم است که بدانیم آسیب دیدگی ازجهات مختلف روی ورزشکار تاثیر خواهد گذاشت و برای تجدید قوای سریع وی ،لازم است تمام جنبه ها مورد توجه قرار بگیرد.
هر ورزشکار به دلائل متفاوتی تمرین می کند ولی همه ورزشکاران مشترکا احساس می کنند که به تکرار تمرین به صورت یک فعالیت ثابت که اغلب به آن عادت کرده اند نیاز دارند.
این احساس نیاز برای ورزشکار آسیب دیده ای که نمی تواند تمرین کند ،مسائل و مشکلاتی به وجود خواهد آورد هنگامی که آنان در می یابند برای مدتی نخواهد توانست به تمرین یا مسابقه بپردازند اکثرشان آسیب دیدگی خود را انکار می کنند .درحالی که پذیرش کامل آسیب دیدگی ،اولین قدم برای تجدید قوا و بهبودی است.
این پذیرش باید کامل و واقعی باشد.همچنین ورزشکار باید مواردی را که برای تجدید قوا و بهبودی کامل وی ضروری است ،تشخیص دهد.
ورزشکاری که به تمرین مرتب عادت داشته باشد در دوره آسیب دیدگی احساسات پیچیده ای مانند بی حوصلگی،بداخلاقی،بی خوابی،عجز،احساس گناه،خستگی عمومی ،اضطراب و گوشه گیری را تجربه می کند.
گاهی ورزشکار با مشکلاتی از قبیل بی خوابی،احساس درد و کشیدگی در عضلات ،عصبانیت و اختلالاتی در معده نیز مواجه خواهد شد.
اگر ورزشکار بتواند قبول کند که این احساسها عادی است ،کنترل آنها برای او راحت تر خواهد شد.
یکی از مهمترین راههای کاهش این احساس ها جایگزین کردن فعالیتهای جسمی-ذهنی دیگر به جای دویدن و...است .این امر موجب خواهد شد که ورزشکار توجه خود را به فعالیت هایی که توانایی انجام آن را دارد ،بیشتر معطوف کند.
هنگامی که این فعالیت ها تعیین گردید،مربی و ورزشکار باید هدفهای خود را مشخص کنند.
تنظیم اهداف به مربی این امکان را می دهد که به ورزشکار کمک کند تا خود را کنترل کرده ،اجازه ندهد که آسیب دیدگی بر روی او تاثیر منفی بگذارد.
دیگر اهداف مربوط به فعالیت های دیگر مانند پیروی از دستوراتی که پزشک برای فعالیت های جسمی او صادر میکند.
بسیار مهم است که ورزشکار در فعالیت هایی به همراه دیگر ورزشکاران حضور داشته باشد زیرا آنها اغلب احساس می کنند فاقد ارزش و اعتبار شده اند ،به همین دلیل از جمع کناره گیری کرده و از تماس با یاران تمرینی اجتناب می کنند.درصورتی که اگر ورزشکار ارتباط خود را با آنان حفظ کند ،یک گروه حامی فعال و قدرتمند خواهد داشت که می توانند در تجدید قوا به او کمک کنند.
بسیار مهم است که برنامه غذایی ورزشکار آسیب دیده باید شامل مواردی از قبیل جلوگیری از افزایش وزن-تعادل ترکیبات بدن و تامین مواد لازم برای ترمیم آسیب دیدگی زیر نظر متخصص تغذیه ورزشی باشد.
مریم خائف-هیأت پزشکی ورزشی استان کرمان