رضايت از زندگي بازتاب توازن ميان آرزوهاي شخص و وضعيت فعلي او مي­باشد. به بيان ديگر هر چه شكاف ميان سطح آرزوهاي فرد و وضعيت عيني وي بيشترگردد، رضايتمندي اوكاهش مي­يابد. پژوهش­های که در مورد رابطه فعاليتهاي ورزشي با  رضایت از زندگی در ورزشکاران انجام شده نشان داده­اند که؛ فعاليتهاي فيزيكي و ورزشي رابطه مثبتي با رضايت  از زندگي دارد، براي مثال والويس و همكاران (2004) در پژوهش خود به اين نتيجه دست يافتند جواناني كه فعاليتهاي فيزيكي كمتري دارند، ميزان رضايت از زندگيشان نيز پايين­تر است. بين افراد غيرورزشكار و ورزشكاران تيمي و انفرادي در متغير رضايت از زندگي، تفاوت معنادار وجود دارد، ورزش وفعاليت بدني از طريق تأثيرگذاري بر برخي از مؤلفه­هاي روانشناختي، مي­تواند رضايت از زندگي فرد را تحت تأثير قرار دهد. ازسوي ديگر استفاده مفيدتر از اوقات بيكاري، داشتن نظم وترتيب و برنامه­ريزي دقيق در زندگي روزانه كه اغلب ورزشكاران ازآن برخوردارند، ميتواند يكي از دلايل بالابودن رضايت زندگي در اين افراد باشد .

سحر پژوهش – عضو كميته آموزش و پژوهش استان چهار محال وبختياري