به گزارش دفتر زنجان پایگاه خبری تحلیلی پزشکی کشور ؛ به نظرشما چه عواملی در موفقیت یک ورزشکار موثر هستند؟ یک ورزشکار به چه حدی از اعتماد بنفس نیازمند است تا بتواند با موفقیتها و شکستها به بهترین نحو مواجه شود؟ 
               
الناز امیری عضو کمیته روانشناسی هیات پزشکی ورزشی استان زنجان در تعریف اعتماد بنفس ورزشی گفت : در هم تنیدگی و انباشت تجارب ویژه ی هر ورزشکار است که منجربه توقع متناسب او از خودش ، برای رسیدن به پیروزی درمسابقات آتی میگردد، قوه ای اساسی و قابل تشخیص در ورزشکار که با آرزوها و رویاهای ورزشکار سنخیتی ندارد بلکه به اهداف و آمال واقعی و تحقق پذیر او مرتبط است . 

وی افزود : این واژه، نوعی احساس غرور از آن چیزی که انجام شده نیست بلکه قضاوتی سنجیده در مورد امکان انجام فعالیتی است، البته باید گفت اگر چه داشتن میزان متناسب اعتمادبنفس،  
یک عامل بسیار مهم برای ورزشکاران است اما باید توجه داشت این عامل به تنهایی کیفیت عملکرد را تعیین نمیکند ، زیرا که مهارتهای جسمانی هم تاثیر بسیار مهمی بر عملکرد دارند ، چنانچه اعتماد بنفس بدون همراهی با شایستگی های فنی وتکنیکی وقابلیت های جسمانی وجود داشته باشد،منجربه اعتماد غلط میگردد.

 این فعال ورزشی خاطرنشان کرد : برخی از ورزشکاران فکر میکنند که اعتماد بنفس موجب مصونیتی در مقابل ارتکاب اشتباهات است، درحالیکه چنین نیست ، یک اعتماد بنفس سالم وطبیعی نیروی مهمی برای سنجش و تصحیح خطاهاست،  وقتی که تصور ورزشکاران از ارزش شخصی خود، با بزرگ بینی یا  تردید همراه نیست زمینه ی مناسبی برای تصحیح اشتباهات بوجود می آید، چرا که ورزشکاران از تلاش نه می هراسند و نه می گریزند، مربیانی که ورزشکاران را به خاطر ارتکاب اشتباهات سرزنش و تحقیر میکنند، فرصت استفاده ازاین اسلحه ی کارآرا را از آنها میگیرند ،در ورزشکاران سطوح مختلفی از اعتماد بنفس وجود دارد، برخی ورزشکاران میزان اعتماد بنفس خیلی پایینی دارند که ما آنها را دچارضعف اعتمادبنفس مینامیم، دمقابل تعدادی دیگراعتمادشان بیس از حد بالاست ، آنها دچار اعتماد بنفس غیرطبیعی و نوعی تفکر بزرگمنشی غیرعادی هستند. اما در این میان بعضی ورزشکاران، دارای میزان مطلوب و متناسبی از اعتماد بنفساند.ورزشکاران بااعتمادبنفس صفت ممیزه شان با دو گروه ذکرشده این است که بین واقعیت و آرزوی شخصی خود، مرز متمایز میکشند.  

عضو کمیته روانشناسی هیات پزشکی ورزشی استان زنجان بیان کرد : ورزشکاران مجهزبه نیروی اعتمادبنفس متناسب، اهداف خود را منطبق بر تواناییهای واقعی شان برمیگزینند، ورزشکاران با اعتماد بنفس با وجود واقعی خود بازی میکنند، آنها ظرفیت وجودی خود را خوب میشناسند به همین دلیل وقتی که به یک سکو بالاتر از وضعیت قبلی خود دست میابند  و احساس موفقیت میکنند ،هدفهای آنها خیلی بلند و دور از دسترس نیست ورزشکارانی که در توانایی هایشان اعتماد بنفس تجلی داشته باشد، نمیتوانند دارای نوع غلط و فزون از حد آن باشند ، وقتی که ازشخصی با اعتماد بنفس فراتر از حد طبیعی سخن میرود، منظورآن است که میزان اعتماد بنفس آن فرد نسبت به توانایی هایش فزون است و در نتیجه نامتناسب و غیر واقعی است،  اعتماد بنفس غلط و غیر واقعی در دو شکل دیده میشود، دسته ای از بازیکنان باسادگی، حقیقتا اینطور فکر میکنند که توانشان به آن میزان فراوانی است که خود تخمین میزنند و دچار گمراهی شناختی در این خصوص هستند، نازپروردگی خانواده، القائات والدین و مربی میتواند این نگرش را بوجود آورده باشد، هر دلیلی هم که برشکل گیری اعتماد غلط آنها  حکم فرما باشد، آنها مهره های مطلوب صید شدن درقربانگاه احساس ناامیدی هستند.
                
وی ادامه داد ‌: دسته ی دیگر، آنهاهستند که درمحیط بیرون ازورزش با اعتماد بنفس عمل میکننداما درمیدان ورزش نگران از ناکامی گشته، کم اعتماد بنفس میگردند، معمولا ورزشکاران دچار اعتماد بنفس غیر واقعی ، بعنوان افرادی مغرور، پرنخوت، متکبر، لافزن و زیاده گو مورد قضاوت قرار می گیرند.
امیری ادامه داد : برخی ازورزشکاران به غلط فکرمی کنند که نمایاندن بیش از حد نخوت و غرور خود به دیگران می تواند اعتماد بنفس آنها را نشان دهد، بی پایگی اینگونه رفتار زمانی که مهارتهای آنها توانایی هایشان را به نمایش میگذارد آشکارمیگردد، ورزشکاران با اعتماد بنفس غیر واقعی واقعیت را غلط تفسیر میکنند و آنچه را که هست با آنچه باید باشد اشتباه میگیرند آنها در مقابل خود هدف نابودسازی ، محو و خردکردن حریف راقرار میدهند اما گروه واقع بین در تلاشهایشان امید دستیابی به اهدافشان را میبینند ، ورزشکارانی که فاقد اعتماد بنفس اند اغلب تظاهر به داشتن آن میکنند زیراکه اهمیت و ارزش آن را میدانند  اما برغم تظاهرشان کمتر دیگران را گمراه میسازند و بیشتر فریب خود را میخورند ، اعتماد بنفس غلط یک فریب روانیست که اغلب فرد معتقد به آن قربانی اش میگردد نتیجه این باور فریب زننده ، طفره روی و گمراهی فرد از تشخیص علت ضعف اعتماد بنفس خود میباشد ، این گروهها ازبرخوردها و موقعیت هایی که اعتماد بنفس آنها را مورد تهدید قرار دهد می پرهیزند و برای حمایت از من (اگو) ترد و شکننده شان ، وسایل دفاعی از قبیل بهانه ی آسیب دیدگی راپیش می کشند.