بسیاری از ناراستایی‌های بدنی در صورتی که علت اسکلتی نداشته باشند، در اثر تکرار عادت‌های نادرست حرکتی به وجود می‌آیند. سنین زیر بلوغ از این جهت حائز اهمیت است که بسیاری از مهارت‌های مورد نیاز زندگی روزمره مثل ایستادن، راه رفتن و دویدن و.... در این سنین آموخته می‌شوند. اگر  مهارت‌های بنیادی پایه به درستی آموزش داده نشوند، می‌توانند باعث به وجود آمدن عادت‌های حرکتی نادرست شوند. تکرار این عادت‌های حرکتی نادرست موجب به وجود آمدن یک سازگاری بد در سیستم عصبی-عضلانی-اسکلتی شده و به مرور زمان راستای بدنی را از حالت مطلوب خارج می‌کند. بنابراین برای پیشگیری از تثبیت الگوهای حرکتی نادرست در قشر حرکتی مغز می‌بایست پیش از بلوغ به فکر اصلاح آنها بود. چرا که زمانی که الگوهای حرکتی نادرست خودکار شوند، تغییر آنها زمان بسیار بیشتری را می‌طلبد. از سوی دیگر از آنجا که ارزیابی بدن انسان و پس از آن تمرینات اصلاحی با کمترین پوشش انجام می‌گیرید، پس از سنین بلوغ بعضی از افراد به ویژه دخترها بخاطر خجالتی بودن کمتر حاضر به ارزیابی بدنی و شرکت در تمرینات اصلاحی می‌شوند. بدین ترتیب چون اطلاعات درستی از سیستم حرکتی خود ندارند، احتمال اینکه الگوهای نادرست را فرا بگیرند بیشتر شده و در سنین بالاتر اصلاح این الگوها سخت‌تر می‌شود. مورد آخر اینکه پس از به وجود آمدن ناراستایی در بدن برخی از عضلات بیش فعال شده و پس از مدتی اصطلاحاً سفت می‌شوند. این عضلات برای اینکه به طور مناسبی فعالیت کنند باید خاصیت اولیه خود را بازیابی کنند. این کار معمولاً با رهاسازی نورومایوفاشیال انجام می‌شود. تکنیک‌های رهاسازی معمولاً توسط مربی حرکات اصلاحی انجام ‌می‌گیرد. از آنجا که وزن فرد در برخی از تکنیک‌ها عاملی محدود کننده است، هرچه فرد سبکتر باشد انجام تکنیک‌های رهاسازی توسط مربی آسانتر صورت می‌گیرد. بنابراین از آنجا که با گذر از دوران بلوغ وزن افراد نسبت به دوران پیش از آن افزایش می‌یابد، این احتمال وجود دارد که مربی را از انجام برخی از تکنیک‌های رهاسازی باز دارد. از این رو نظر به آنچه گفته شد بهترین زمان برای تشخیص ناراستایی‌های بدنی و الگوهای حرکتی نادرست پیش از بلوغ است. این سن برای دختران ۸- ۱۰ سالگی و برای پسران ۱۰-۱۲ سالگی می‌باشد.

محمد خرمی مقدم کارشناسی ارشد حرکات اصلاحی