تمرینات ورزشی به طور منا سب و به همراه سایر روشهای درمانی بکار برده شود می تواند به بهبود مطلوب و پایدار آسیب منجر شود و باعث بازگشت سریع ورزشکار به صحنه مسابقات ورزشی گردد. درمان آسیب ها بوسیله تمرینات ورزشی به معنی بازگرداندن شرایط ورزشکار از نظرآمادگی روانی و جسمانی به سطح و حالتی شبیه به قبل از آسیب دیدگی است؛ بطوریکه جهت انجام رقابت مجدد آماده شود. بسیار ی از ورزشکاران پس از آسیب دیدگی و قبل از اینکه بطورکامل بهبود یابند به رقابت ورزشی بازمی گردند که در این حا لت خطر ابتلا به آسیب مجدد بسیار جدی تر می باشد و ممکن است آسیب مجدد  به حدی باشد که ورزشکاران را تا آخر عمر از ادامه ورزش محروم کنند

یک ورزشکارآسیب دیده بایداز نظر گذراندن دوره نقاهت کامل و درمان آسیب  وکسب مجدد آمادگی جسمانی لازم بوسیله پزشک و مربی بدنساز  مورد تائید قرار گیرد. در عین اینکه نبایستی سلا متی فعلی و آینده  ورزشکار با تصمیمات شتاب زده به مخاطره افکنده شود در عین حال باید امکان و فرصت رقابت به ورزشکار داده شود به شرطی که آن رقابت ها خطرات زائد و غیر ضروری را برای ورزشکار ایجاد نکند. تصمیم نهایی در این مورد به عهده پزشک معالج ورزشکارمی باشد.

در این خصوص می باید ارتباط و هماهنگی کاملی بین سرمربی، مربی بدنساز و پزشک تیم برای بازگرداندن ورزشکار آسیب دیده به صحنه رقابت و مسابقات وجود داشته باشد. (به سطح آمادگی برای رقابت). درمان آسیب از طریق تمرینات ورزشی به عنوان یکی از مهمترین روشهای درمان مطرح می باشد.

درمان آسیب از طریق تمرین پس از صدمه،  یک مسئولیت پیچیده و سخت برای تمام افرادی است که با یک ورزشکار خاص در ارتباط هستند. برنامه ای که بیشترین وجامع ترین سودمندی را در روند بهبودی ورزشکار داشته باشدچنان باید طراحی شودکه نیازهای ورزشکار  را تامین نماید. بنا براین  برای حفظ و نگهداری شرایط روانی ایده آل، مناسب و مطلوب اهداف برنامه بایدبه شرح زیرباشد:

از کاهش و از دست دادن آمادگی جسمانی عمومی بدن پیشگیری شود. قسمت آسیب دیده ورزشکار درمان شود بدون اینکه در پروسه درمان پزشکی اختلالی ایجاد گردد.

پیشگیری از کاهش آمادگی بدنی یعنی نگهداری و حفظ آمادگی جسمانی در مدت زمانی است که درمان درحال انجام است در تنظیم یک برنامه آماده سازی باید تاکید بر حفظ قدرت عضلانی، انعطاف پذیری، استقامت عمومی و هماهنگی کل بدن باشد بنا براین در هر جا و هر زمان ممکن،  ورزشکار بایستی اقدام به فعالیتهایی  نمایدکه اورا در ورزش تخصصی خود کمک کند به شرطی که خطر آفرین نباشد. تمریناتی که نیاز به انقباضات شدید عضلانی دارند زمانی می تواند انجام شوند که درد ویا فشاری بر روی ناحیه آسیب دیده بدن  ایجاد نکند. در صورت امکان کلیه اندامها و مفاصلی که آسیب ندیده اند باید بصورت روزمره تمرین داده شوند تا در حد قابل قبولی قدرت و استقامت خود را حفظ نمایند.

بهبودی قسمت آسیب  دیده اهمیت بسیار زیادی دارد و به همین دلیل می بایستی برنامه درمان آسیب از طریق تمرین هر چه سریعتر آغاز شود. یک عضو آسیب دیده بویژه یک مفصل و یا عضله اسکلتی می بایستی از خطر تخریب  بواسطه عدم استفاده ویا استفاده نا مناسب جلوگیری شود. استفاده نا مناسب،  موجب تکرار چرخه آسیب،  آتروﻓﻲ یا تحلیل عضلانی، کوتاهی عضلات،  عدم انعطاف پذیری و خشکی آن،  تاخیر و طولانی شدن مدت زمان درمان می شود.

این موضوع بدین معنی نیست که هنگام آسیب کلاً دست از کار کشیده و استراحت مطلق انجام شود. ترجیحا یک تعادل مناسب بین استراحت و تمرین باید ایجاد نمود. علاوه بر جنبه های جسمانی و بدنی درمان آسیب ابعاد روانی و جسمانی (عاطفی) هم باید مورد توجه قرار گیرد.

 دکتر سید ﻫﺎﺩی ﻧﻘیبی - رئیس هیات پزشکی ورزشی شهرستان شاهرود