شنبه ۵ فروردین ۱۴۰۲ - ۱۰:۵۱

چکیده مقالات پانزدهمین کنگره سراسری پزشکی ورزشی-۲۷

بررسی مقایسه ای تاثیر دو روش فلدنکریس و ورزشهای مرکزی بر کمردرد مزمن

پانل آسیب های شایع ستوان فقرات

هانیه احمدی۱، هانیه ادیب۱، مریم سلک غفاری۲، میثاق شفیع زاد۳، سیاوش مرادی۴، زهرا مدنی۱، غلامرضا پرتویی۱، علی اکبر محمودی۱

۱ گروه پزشکی ورزش و ورزش، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

۲ مرکز تحقیقات پزشکی ورزشی، موسسه علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

۳ مرکز تحقیقات ارتوپدی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

۴ مرکز توسعه آموزش، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران

خلاصه

مقدمه: کمر درد یکی از شایع ترین مشکلات افراد است که افراد مختلف در طول زندگی خود تجربه می کنند. هدف از این مطالعه بررسی مقایسه ایی روش درمانی فلدنکریس و ورزش های مرکزی روی درد، ناتوانی، کیفیت زندگی، هوشیاری بدنی  در بیماران با کمردرد غیر اختصاصی مزمن بود

روش کار: تعداد شصت بیمار دارای کمردرد غیراختصاصی مزمن که به دو گروه بطور مساوی برای روش فلدنکریس و ورزش درمانی تقسیم شدند و وارد مطالعه گردیدند. گروه مطالعه ورزش متد فلدنکریس را دریافت کردند، گروه کنترل ورزش درمانی مرکزی را دریافت کردند. روش فلدنکریس بصورت سوپروایز دو بار در هفته به مدت ۵ هفته انجام می شد و روش ورزش درمانی مرکزی به مدت پنج هفته در منزل توسط گروه کنترل انجام می شد. درهمه بیماران قطر عضلات عرضی شکمی (TrA) هنگام استراحت و مانور تو کشیدن توسط التراسونوگرافی اندازه گیری شد و  همچنین پرسشنامه های

 World Health Organization’s Quality of life Questionnaire,

McGill Pain Questionnaire,

 Oswestry Disability Questionnaire and Multidimensional Assessment of Interoceptive Awareness Questionnaire  

برای افراد مورد استفاده قرار گرفت.

نتایج: بین گروه ها تفاوت معنی دار برای کیفیت زندگی ((P=۰.۰۰۶) هوشیاری بدنی ((P>۰.۰۰۱) و ناتوانی  ((P=۰.۰۲۱) در روش فلدنکریس نسبت به گروه کنترل وجود داشت. معیار درد مک گیل بصورت معنی دار در هر دو گروه کاهش یافت، و تفاوت معنی دار نبود. قطر عضله عرضی شکم در حالت استراحت در هر دو گروه افزایش داشت، این افزایش در گروه ورزش درمانی مرکزی نسبت به گروه فلدنکریس به صورت معناداری بیشتر بود. (p=۰,۰۳۴). بعد از مداخله قطر عضله عرضی شکمی در حالت انقباض در هر دو گروه افزایش داشت، این افزایش در گروه ورزش درمانی مرکزی نسبت به گروه فلدنکریس به صورت معناداری بیشتر بود. (p<۰,۰۰۱).

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو نوع ورزش درمانی در کاهش درد و ناتوانی و بهبود کیفیت زندگی  بیماران کمردرد مزمن موثر هستند. ورزش درمانی فلدنکریس در بهبود کیفیت زندگی و کاهش ناتوانی و افزایش هوشیاری بدنی موثرتر بود. ورزشهای مرکزی موجب هایپرتروفی و تقویت عضلات مرکزی تنه می شود و از این طریق می تواند در کاهش درد و ناتوانی بیماران موثر باشد.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.