این موضوع به‌خصوص در ورزشکاران جوان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، زیرا ورزش می‌تواند به عنوان یک فضای فرار برای این کودکان عمل کند، اما در عین حال، آسیب‌های روانی ناشی از جدایی نیز می‌تواند بر عملکرد ورزشی آن‌ها تأثیر بگذارد.

تحقیقات نشان می‌دهد که کودکان و نوجوانانی که والدین خود را جدا می‌کنند، معمولاً با مشکلاتی مانند اضطراب، افسردگی و کاهش عزت نفس مواجه می‌شوند . این احساسات می‌توانند منجر به کاهش تمرکز و عملکرد در فعالیت‌های ورزشی شوند. ورزشکارانی که تحت فشارهای عاطفی ناشی از جدایی والدین هستند، ممکن است از لحاظ جسمی و روحی نتوانند به بهترین شکل عمل کنند و در نتیجه، عملکرد ورزشی آن‌ها تحت تأثیر قرار می‌گیرد .

همچنین، این ورزشکاران ممکن است دچار مشکلات رفتاری شوند، از جمله کاهش مشارکت در تمرینات، عدم تعهد به تیم و حتی بروز رفتارهای پرخاشگرانه. این مسائل می‌توانند باعث افزایش احساس تنهایی و جدایی از هم‌تیمی‌ها شوند و روابط اجتماعی آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهند.

از سوی دیگر، فراهم کردن حمایت‌های اجتماعی از سوی مربیان، هم‌تیمی‌ها و خانواده می‌تواند به کاهش آسیب‌های روانی ناشی از جدایی والدین کمک کند. ایجاد یک شبکه حمایتی قوی می‌تواند به ورزشکاران کمک کند تا با این تجربه‌های چالش‌برانگیز بهتر کنار بیایند و در زمینه ورزشی خود موفق‌تر عمل کنند.

بنابراین، توجه به سلامت روانی ورزشکاران جوان و ارائه حمایت‌های لازم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

روانپزشک دکتر امین رفیعی پور، رئیس کمیته روانشناسی فدراسیون پزشکی ورزشی/ عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور